Ο ΥΜΗΤΤΟΣ ΤΩΝ ΓΕΙΤΟΝΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΕΝΩΘΕΙ

Από το 1928 ως τις ημέρες μας έχουμε καταγράψει μια ζηλευτή ιστορία 80 Χρόνων Γειτονιών και Πολιτισμού.

Τι ήταν εκείνο που ένωσε ένα άθροισμα ανθρώπων της προσφυγιάς σε μια πορεία στον χρόνο και το συνέθεσε με τα κύματα των νέων κατοίκων σε μια λειτουργούσα και αναπτυσσόμενη πόλη;

Οι αγωνίες και οι αγώνες των κατοίκων για επιβίωση και μια καλύτερη ποιότητα ζωής.

Η ιστορική καταγραφή των ανθρώπων της περιοχής στο διάβα των χρόνων.

 Η κίνηση των Οικιστών που αγωνίσθηκαν για την παράδοση των κλειδιών και την  άμεση αποκατάσταση στα σπίτια.

Οι τρεις ήρωες ΕΠΟΝίτες του Κάστρου, οι εκτελεσμένοι στο Εικονοστάσι και όλοι όσοι αγωνίσθηκαν σε εκείνο το έπος του ανθρώπου ενάντια στην βαρβαρότητα.

Ο κοινοτικός γιατρός ο Νέστωρας Δημόπουλος παράδειγμα επιστήμονα, ήθους και αλληλεγγύης.

Η δουλειά στο μπαρουτάδικο, η μόρφωση στο σχολείο, η ζωή στις γειτονιές, η πρωτοβουλία μιας ομάδας ανθρώπων με τον Αντώνη Σημηριώτη που ίδρυσαν τον Φ.Ο.Υ., ο τιτάνιος αγώνας για την οικοδόμηση του μεγάρου του.

Η συμμετοχή των ανθρώπων της πόλης στους εθνικούς, κοινωνικούς και δημοκρατικούς αγώνες.

Οι διακρίσεις του «Αμύντα» και των καλαθοσφαιριστών του.

Οι Εκδρομές, η πληθώρα των πολιτιστικών εκδηλώσεων, το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο, ο Ανδρέας Λεντάκης στον Φ.Ο.Υ.

Το Ελεύθερο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, το πρώτο ΚΑΠΗ στην Ελλάδα, η κατάληψη των νταμαριών για να τα κάνουμε χώρο Πολιτισμού, το Φεστιβάλ Λόγου & Τέχνης, το Φεστιβάλ στην Σκιά των Βράχων ήταν από τα έργα εποχής του Δημάρχου πια Ανδρέα Λεντάκη. Οι νεότερες καταγραφές αυτής της πόλης στην ελληνική ιστορία.

Μια πόλη με πολλούς καλλιτέχνες και δημιουργούς σε αναλογία με τον πληθυσμό της.

Στις ημέρες μας όλες οι αναπτυξιακές προσπάθειες που συντελούνται στον Δήμο, τον Φ.Ο.Υ., τα σωματεία, τα σχολειά, τις οργανώσεις οι κινήσεις για να φύγει η ΠΥΡΚΑΛ και να γίνει ο χώρος πάρκο, δημιουργούν νέα δεδομένα προοπτικής.   

Μια ιστορία των γειτονιών αυτών με κοινωνικούς πειραματισμούς, διακρίσεις αθλητικές και καλλιτεχνικές. Μια πόλη με ισχυρές μνήμες. Όλα αυτά επιβεβαιώνουν και ανανεώνουν το γεγονός ότι ο Υμηττός είναι πόλη αναφοράς.

Μια πόλη με μια κατακτημένη ποιότητα ζωής, με χαμηλή δόμηση, σπίτια που ακόμη βλέπουν ουρανό,  είναι ηλιόλουστα  και ευάερα, σπίτια με κήπους και αυλές που γενναιόδωρα δίνουν τις ευωδιές των λουλουδιών τους στους περαστικούς. Γειτονιές με σχέσεις καθημερινές που υπάρχουν. Μια τέτοια πόλη, η δική μας πόλη δεν έχει κανέναν λόγο να ενσωματωθεί στα γιγαντιαία τσιμεντένια συγκροτήματα γύρω μας. Εκείνοι μπορεί να έχουν λόγους. Με τσιμέντο παντού δεν έχουν που να βάλουν τα σχολειά τους, δεν έχουν χώρους αθλητισμού και αναψυχής, υποδομές κοινωνικού χαρακτήρα. Η προίκα μας μεγάλη, η ΠΥΡΚΑΛ, τα νταμάρια, η χαμηλή δόμηση. Εμείς στον Υμηττό των γειτονιών και του πολιτισμού πρέπει να αγωνισθούμε ώστε ο Δήμος μας να μην συγχωνευθεί με κανέναν όμορο Δήμο και τα όποια κοινού ενδιαφέροντος ζητήματα να διευθετούνται χωρίς τοπικιστικές αντιλήψεις αλλά μέσα από διαδημοτικές συνεργασίες.

Μέσα από τις συνενώσεις οι νέες πόλεις μεγάλες πληθυσμιακά, οδηγούν στον περιορισμό της δημοκρατίας όχι τυπικά αλλά ουσιαστικά. Μόνο το γεγονός ότι ανατρέπουν την αναλογία εκλογής εκπροσώπων. Μόνο το γεγονός ότι τρεις γειτονιές δημοτών έχουν μια θεσμική αποφασιστική οντότητα ενώ αύριο καμμιά. Το νέο μοντέλο είναι ακόμη πιο στρεβλό στην κατεύθυνση της δημοκρατίας, της ουσιαστικής αυτοδιοίκησης, του ελέγχου. Αντί να διαιρούνται μεγάλοι Δήμοι σε μικρότερες οντότητες, συνενώνουν Δήμους. Μάλιστα αναγκαστικά. Γιατί άραγε ποιοι είναι οι σκοποί;

Ο περιορισμός της αμεσότητας της σχέσης Δημότη-Δημοτικής Αρχής

Ο συγκεντρωτισμός στον τρόπο λήψης των αποφάσεων.

Η ισοπέδωση των τοπικών ιδιαιτεροτήτων και η δημιουργία μιας πολύ μεγαλύτερης μάζας που θα διευκολύνει όχι μόνο την κερδοσκοπική αποτελεσματικότητα όσων αναλαμβάνουν τα έργα, ιδιαίτερα τώρα με τα ΣΔΙΤ, αλλά και την ανισόμετρη ανάπτυξη ακόμη μεγαλύτερης κλίμακας.

Ποιος και με ποια στοιχεία θεωρεί ότι ο Δήμος μας δεν είναι βιώσιμος; Γιατί οι όμοροι είναι βιώσιμοι όταν και οι δύο τουλάχιστον Δήμοι έχουν τεράστια οικονομικά προβλήματα; Γιατί θα τους πάμε την προίκα μας; Ποια είναι τα μεγάλα έργα που χρειάζονται οι γύρω Δήμοι και θα ωφεληθεί και ο Υμηττός και δεν μπορούν να γίνουν με διαδημοτική συνεργασία; Τι δεν μας λένε; Ποιος μας εμπόδισε να συνεργασθούμε στο Θέατρο Βράχων; Ποιος ορέγεται την έκταση της ΠΥΡΚΑΛ; Όταν μιλάνε για έργα ποιά αναφέρουν και πόσο αυτά αφορούν το καλό του Υμηττού; 

Τι σημαίνει το επιχείρημα μα θα γίνουν αναγκαστικές συνενώσεις. Να προλάβουμε να επιλέξουμε. Εμείς δεν μπορούμε να αντιδράσουμε; Να πείσουμε ενδεχομένως; Δεν αξίζει σε αυτή την πόλη να αντισταθεί;

Ξέρετε πολλούς στους γύρω Δήμους να αναφέρονται στην τοπική ιδιότητά τους όπως εμείς όταν λέμε είμαι Υμηττιώτης ή Υμηττιώτισσα. Ακόμη κι εκείνοι που ήρθαν πρόσφατα από άλλα μέρη και επέλεξαν να αγοράσουν σπίτι στον Υμηττό. 

Ο Υμηττός που καθημερινά ζούμε και τσαντιζόμαστε με το δίκιο μας για τα όποια προβλήματα και τον θέλουμε καθαρότερο, καλύτερο, πιο πράσινο. Πρέπει να είναι ο Υμηττός που θα μπορούμε να  αναβαθμίσουμε όπως εμείς επιλέγουμε κι όχι ο Υμηττός που θα στοιχειώσουν τα όνειρά μας.

Ο Υμηττός για 80 χρόνια είναι γειτονιές και πολιτισμός, είναι αγώνες, είναι μια κοινωνία με ιστορία και έχει δικαίωμα να συνεχίζει να ζει ως τέτοια. Να διεκδικεί καλύτερη ποιότητα ζωής και κανένας να μην μας απαλλοτριώσει τα όνειρά μας και το μέλλον μας.

Η απόφαση του Δ.Σ. του Φ.Ο.Υ. για μη συνένωση του Δήμου μας είναι ομόφωνη.